محل نصب دریچه های توزیع هوا:
1- محل نصب دریچه های ورودی هوا:
الف- دریچه های دیواری: در صورتی که سقف دارای مانع مزاحم نباشد، نصب دریچه های ورودی دیواری در ارتفاع هر چه بالاتر و نزدیکتر به سقف مرجح است. در این حالت بهتر است فاصله ضلع بالایی دریجه تا سقف کمتر از دو برابر ضلع کوچکتر دریچه نباشد. اگر سقف دارای مانع مزاحم باشد، باید دریچه را آنقدر پایین آورد تا هوای خروجی از آن بدون برخورد با مانع، جریان یابد. نصب دریجه ورودی نزدیک کف برای گرمایش مناسب است ولی برای سرمایش چنین نیست، مگر اینکه زاویه تیغه ها طوری تنظیم شود که هوا به سمت بالا وزش کند تا باعث ناراحتی ساکنین نگردد ولی در هرحال بهتر است از نصب دریچه ورودی نزدیک کف خودداری شود. نصب دریچه هوا در کنار پنجره بر تمام محل های نصب برتری دارد چرا که مانع کوران هوا در پایین پنجره، بخصوص در فصل زمستان، می شود. در این حالت باید هوا تحت زاویه 15تا 25 درجه نسبت به حالت عمودی، به طرف اتاق جریان یابد.
ب- دریچه های سقفی: تجربه نشان داده است که بکار بردن دریچه های سقفی از دریچه های دیواری آسانتر است. محل نصب دریچه های سقفی به طوری که سقف به تعدادی مربع تقسیم شده در مرکز هر مربع یک دریچه سقفی قرار گرفته است.
اگر در تعیین محل نصب دریچه های ورود هوا مطابق اصولی که شرح داده شده عمل شود، مشکلات توزیع هوا به حداقل ممکن کاهش خواهند یافت.
2- دریچه های برگشت هوا:
محل نصب دریچه های برگشت: برای برگشت هوا، چنانکه قبلا ذکر شد، ممکن است از سیستم کانال برگشت و یا راهرو ساختمان استفاده شود. در مواردی که برای برگشت هوا به اتاق هواساز از راهروها به جای سیستم کانال برگشت استفاده می گردد، دریچه های برگشت روی در یا دیوار مشرف به راهرو (4 تا 12 اینچ بالای کف) نصب می شوند. در آپارتمان ها و هتل ها، استفاده از راهرو برای برگشت هوا به اتاق هواساز، طرح چندان خوبی نیست. برای برگشت هوا از طریق سیستم کانال نیز بهترین محل نصب دریچه های برگشت، روی دیوار و نزدیک کف اتاق (4 تا 12 اینچ بالای کف) می باشد. نصب دریچه های برگشت روی سقف یا کف اتاق توصیه نمی شود.
توزیع هوا
منظور از طرح، محاسبه و نصب سیستم تهویه مطبوع، ایجاد هوای دلپذیر برای ساکنین با توجه به نوع فعالیت آن ها در ساختمان است و توزیع صحیح هوا در اتاق ها آخرین مرحله در نیل به این هدف بوده در ایجاد شرایط آسایش برای ساکنین نقش تعیین کننده ای خواهد داشت. توزیع هوا در اتاق ممکن است از طریق دریچه های سقفی یا دیواری صورت گیرد. قبل از معرفی انواع دریچه های توزیع هوا، بهتر است با اصول توزیع هوا آشنا شویم:
1- دمای اتاق: توزیع هوا در اتاق باید به نحو متجانسی صورت گیرد تا تغییرات دما در قسمت های مختلف اتاق از F2 نکند. اختلاف دمای قسمت های مختلف اتاق در گرمایش (زمستان) بیشتر از سرمایش (تابستان) آزار دهنده است.
2- هوای تازه و ثانویه: هوای اولیه عبارت است از مقدار هوایی که مستقیما از دریچه وارد اتاق می شود و هوای ثانویه: حجمی از هوای اتاق است که توسط هوای اولیه جابه جا شده همراه آن در گردش هوا شرکت می کند.
3- سرعت جریان هوا در اتاق: بهترین سرعت حرکت هوا از نظر ساکنین اتاق 25 فوت بر دقیقه است، مخصوصا موقعی که نشسته باشند. برای ساختمان هایی از قبیل فروشگاه ها و کارخانجات که در آن ها افراد به آرامی در حال حرکت هستند، می توان این سرعت را تا 75 فوت بر دقیقه افزایش داد (با سرعت خروج هوا از دریچه اشتباه نشود.) سرعت های بیشتر از حد مجاز در موقع برخورد هوا به صورت یا بدن ساکنین ایجاد ناراحتی می کنند.
4- جهت جریان هوا: این مساله نیز در ایجاد شرایط آسایش ساکنین دخالت دارد.
5- طول پرتاب هوا: عبارت است از فاصله افقی که جریان هوا نسبت به دریچه ورود هوا به اتاق می پیماید. این فاصله، از محل دریچه ورود تا نقطه ای که سرعت جریان هوا به حداقل معینی می رسد اندازه گیری می شود. این سرعت حداقل، برابر است با 50 فوت بر دقیقه که در فاصله 5/6 فوت بالای کف اتاق اندازه گرفته شده است. طول پرتاب هوا که با سرعت خروج هوا از دریچه تناسب دارد، باید برای دریچه های دیواری حداقل برابر 75/0 عرض اتاق در نظر گرفته شود.
6- سرعت هوا در خروج از دریچه: این سرعت باید با توجه به حد مجاز صدا در اتاق تعیین شود. لازم به توضیح است که این سرعت ها بر مبنای سطح مفید دریچه تعیین گردیده اند و سطح مفید دریچه عبارت است از حاصلضرب ابعاد دریچه منهای سطوح تیغه های دریچه.
درباره این سایت